خسته ام. بسيار خسته و خواب بهترم نمي كند. مي دانم اين خستگي را سفر در مي كند. سفري همراه تو به هر جا. دم دستي ترينش شمال و جنوب كشور است و جدي ترش را بايد تا نيمه هاي بهمن صبر كنم.
خوابم به تو ختم مي شود و صحبت آشفته اي درباره ي همه چيز را با هم پيش مي بريم. تهش مي رسم به حجم سختي و اميد به تغيير وضعيتي كه هست. مي داني جانا، اين كه من سختي كشيده ام مفهومش اين نيست كه براي تو آساني بوده. نه مفهومش اين نمي شود . . . مي داني، يكي بايد باشد كه بزند سر شانه ام و بگويد دمت گرم، آنقدر كه قدّت مي رسيد خوب بودي، دمت گرم . . .