آفرینش

مرگ، زندگی و خدا. شاید بهتر است خدا بیاید این پایین، کنار تو تا ببیند چه آسان می کشی و ساده تر زنده می کنی. آن ِ نوشتن این ها لحظه ای است که نیستی. من بیدار شده از خوابی ناگهان و رویایی عجیب کز کرده ام کنج تراس کهنه این خانه غمگین و برای تو می نویسم. بی خیال کابوسی که دیده ام. بغض کرده ام و هی شعر می خوانم برای تو. توی ماسماسک آبی رنگ گوشی تا بشنوی. اما تو نیستی. عصر روزی است که تو دلخوری. که فکر می کنی اولویتم نیستی. که فکر می کنی . . . جانان. می شود یک لحظه فکر نکنی. یک لحظه تنها ببینی حال ِ این لحظه چیست؟ باز هم می توانی آن همه مطمئن باشی؟ مطمئن نیستم . . .

27 آبان 95